un bes barna

Bartzelonan eon nintzan joan zan astean.
Haruntz juten naizen bakoitzean,... indarberrituta etortzen naiz.
Zu zera nere erregayik onena!!


Antzerkira egin nuen bisita.
Obra improbisatua.
Teatreneu, toperaiño beteta... eta bapatean, pastazko betaurrekoak zituen aktoresa eszenatokitikan jeitsi zan. Garai bateko "Un, Dos, Tres,.." hartatik atera zela zirudien. Eta nigana etorri zen zuzenean, bigarren filan.

Krabelin bat eman eta eszenatokira bueltatu zen beregana juteko keiñua egiñaz.
Momentu hortan,.. ni neu izateari utzi nion, edo beharbada,.. ni neu izateari ekin nion,..

eztakit,.. gauza da, lotsa eta beldurrez josita aktoresaren albuan erdi-etzan nintzala; desamorearen papera egiten ari zela, nere eskua bere bizkarrean jarri eta krabeliñarekin laztandu nion sudur punta,.. nere behatzez haren masaila eta muxu batekin bukatu genuen nere lehenengo eta azkeneko papera antzerki munduan,... 30 segundu besterik etziran izan,.. bañan topikoak esan hoi duen bezela,.. neretzako bizitza oso bat izan zen,..a ze lotsa!! jende guztia txaloka hasi zan, zihurrenik nere zihurtasun faltsuaren enbidiatsu, ni kaka inda neon bitartean,..


Gaueko hamabiak ziren Raval-eko jatetxe posmodernistara iritsi giñanean. Kandelen argiak iluminatzen zituen nere konpañiaren begiak, aukeraz beteriko karta retro hark, gaiñontzeko aurpegia itzalpean usten zion bitartean. Eta bere ahotikan atera zan eskeintza,..

-Ostrak elkarbanatuko al ditugu?

Lehenengo aldiz jan nituen ostrak. Aurreko "post" batean beldurraren inguruan egindako erreflexioa aintzat hartuta,...

nola izan daiteke probatu ez degun zeoze ez gustatzea?

,.. ba itsasoari kosk egitea bezela izan zen.